اطلاعات روز

جشنواره کن 2019 MEKTOUB MY LOVE، INTERMEZZO
دیشب یک احساس خاص وجود داشت ، هیجانی مثل اینکه بعضی اوقات در کن اتفاق می‌افتد (اینکه آیا این چیز خوب یا بدی را می‌گوید س anotherال دیگری است): شایعات در مورد جنبه طاقت فرسای فیلم ، ساختار ، این واقعیت که Kechiche یک بار آن را دوباره مونتاژ کرده است ، یا حتی دو بار قبل از نمایش ... همه اینها ، به کشف چند ساعت زودتر Traitre de Bellochio عالی و ایده ماندن در اتاق تا تقریباً ساعت دو هکر نست نمایش فیلم Mektoub My Love: Intermezzo را به ویژه منحصر به فرد کرد. بازگشت به یک عصر مقدس.
پایان Canto Uno را به خاطر بسپارید ، با این سکانس کلوپ شبانه ، جایی که امین ، این راوی / شاهد دائمی‌فیلم ، به فکر یک خانواده ، یک گروه از دوستان ، که مشغول تفریح ​​بودند اما به تدریج متوقف شدند ، شد. برای او باشد ، سپس دیدار مجدد او در صبح زود با شارلوت ، دختری از نیس که هزینه اعتماد بیش از حد به این خانواده بسیار حساس را پرداخت کرده بود. با او است ، برهنه در مقابل دوربین امین ، که فیلم اتفاق می‌افتد. سپس خیلی سریع برای بازگشت به ساحل جایی که ، مانند احساس دژاوو ، ماری ، ورود جدیدی به تعطیلات در Sète ، یک طرفدار پاریسی فلسفه ، برای شب بعد در یک باشگاه استخدام می‌شود. این جایی است که فیلم قرار است خیلی سریع قرار بگیرد تا تا انتها تکان نخورد. بنابراین به این کلوپ شبانه اما بدون امین برگردید که احساس غریبی از وجود یک نقطه نظر ایجاد می‌کند ، اما باعث می‌شود ورود غیرمنتظره وی پس از یک ساعت فیلمبرداری بسیار مهیج باشد. چرا امین و فیلم تصمیم می‌گیرند برگردند و در این کلوپ شبانه بمانند ، جایی که به سختی چند موضوع داستانی نازک (در مورد بارداری اوفلیا و تصمیم او برای سقط جنین) قصد دارد طرح را به جلو سوق دهد (اینجا اینجا است بنابراین یک میانبر واقعی ، که به نظر نمی‌رسد "ضروری" باشد تا یک روز دیدن Canto Due)؟ این احساس بدون شک این است که ، در این مکان که او دیگر در خانه نیست ، اتفاقاتی رخ می‌دهد که سزاوار دیده شدن و شنیدن است ، در گردش حرکات ، نگاه‌ها ، اطلاعات پیش پا افتاده که در آن برای مکالمات شبانه ضروری است. مالیخولیای پایان Canto Uno در اینجا به یک احساس آزار دهنده تر تبدیل می‌شود: آن اصرار و انحراف خواستن برای تعمق در جهانی که دیگر متعلق به شخصی نیست بلکه می‌خواهد برای همیشه حافظه این بدن‌های رقصنده را حفظ کند. تا خستگی ، از این جهانی که به نظر می‌رسد تجزیه می‌شود. با وجود ظاهر ، فاصله زیادی تا سفر نوح دارد. احساسی که فیلم تحریک می‌کند بیشتر شبیه همان لحظه‌‌‌ای است که با خواندن یک رمان قرن نوزدهم ، ما وارد یک تونل با 30 صفحه توصیف می‌شویم ، به همان اندازه که خسته کننده است. با این تفاوت که اینجا صحبت از این است که شب بیرون رفتن در یک کلوپ در دهه 1990 چگونه می‌تواند به نظر برسد ، و آنچه در مجموعه قهرمانانی که به نظر می‌رسد این فیلم نزدیک به نقطه خفقان است نزدیک است.